-
1 σπορητός
σπορητός, ὁ, die Saat; Διὸς νότῳ γανᾷ σπορητός, Aesch. Ag. 1365; ἕως τὸν σπορητὸν διακωλύσῃ, Xen. Hell. 4, 6, 13, das Säen.
-
2 γανάω
γανάω, glänzen, schimmern; Hom. dreimal, nominat. plur. particip. praes., Versende; vom Metallglanz der Waffen, ϑώρηκες λαμπρὸν γανόωντες Il. 13, 265; κόρυϑες λαμπρὸν γανόωσαι 19, 359; πρασιαὶ ἐπηετανὸν γανόωσαι Od. 7, 128; – von einer Blume h. Cer. 10; – sich erfreuen, laben, Διὸς νότῳ γανᾷ σπορητός Aesch. Ag. 1395; sp. D., wie Opp. H. 1, 659 u. Anth.; – transit., glänzend erhellen, Arat. 190.
-
3 κάλυξ
κάλυξ, υκος, ἡ (mit καλύπτω zusammenhangend), eigtl. eine Hülle, in der Etwas verschlossen liegt, dah. die Blüthenknospe, der die Blume umschließende Blumenkelch, bes. die Rosenknospe; H. h. Cer. 428; Her. 2, 92; ῥόδων καλύκεσσι Plat. ep. 29 ( Plan. 210), μᾶλλον καλύκων ἐρυϑαίνετο Strat. 7 (XII, 8), öfter in der Anth.; Theocr. 3, 23; Arist. H. A. 5, 22 φέρει ἀπὸ πάντων ἡ μέλιττα, ὅσα ἐν κάλυκι ἀνϑεῖ Vom Frucht- oder Samenkelche der Hirse, Her. 3, 100; στάχυς ἐν κάλυκι Plut. Eum. 6. Allgemeiner von der Saat, Διὸς νότῳ γανᾷ σπορητὸς κάλυκος ἐν λοχεύμασι Aesch. Ag. 1365; πόλις φϑίνουσα μὲν κάλυξιν ἐγκάρποις χϑονός Soph. O. R. 25, der Pflanzenkeim; ἐκ κάλυκος αὐξανόμενον καρπὸν ἀποβόσκεται Ar. Av. 1065. – Bei Hom. Il. 18, 401 werden κάλυκες als ein von Hephästus, also aus Metall gearbeiteter Theil des Frauenschmucks erwähnt, vielleicht knospenförmige Ohrgehänge od. nach Eust. Ringe.